Tijden veranderen…inzichten ook

Een groot deel van mijn leven heb ik gewerkt bij de GGZ, als begeleider/coach in de psychiatrie om precies te zijn. Dat hield onder andere in dat ik een aantal vaste cliënten onder mijn hoede had die ik begeleidde, soms jarenlang, en waar ik een vertrouwensrelatie mee opbouwde. Toen ik net van school kwam en begon met werken was één van de eerste en belangrijkste dingen die ik leerde, dat ik een professionele houding moest hebben naar mijn werk, maar ook naar mijn cliënten. Wat hield dat in de praktijk concreet in?

Het betekende dat je betrokken kon zijn, en je moest kunnen inleven in je cliënt. Maar ook en vooral dat je goed de grens moest bewaken tussen werk en privé. Oftewel, buiten werk geen contact met je cliënten, geen persoonlijke informatie delen over jezelf, en een zekere mate van afstand in acht nemen zodat je de problemen van je cliënt niet “mee naar huis neemt”.  En eerlijk gezegd ging me dat goed af. Ik deed mijn “werk” met toewijding en betrokkenheid, was meermalen geraakt en geroerd door de vaak trieste situaties, maar trok na werktijd de deur achter me dicht en liet mijn werk daar waar het hoorde.

Maar dat was toen.

Toen  ik net begon in mijn eigen praktijk, ging ik in eerste instantie te werk zoals ik dat altijd gewend was. Maar al snel merkte ik een verandering in mij, een verschuiving in inzichten. Meermaals betrapte ik mijzelf (en betrap ik mijzelf nog steeds) er op dat de afstand tussen mij en mijn cliënt steeds kleiner wordt. Hun verhalen zijn heel herkenbaar voor mij. Hun pijn, angsten, onzekerheden, zorgen en hun twijfels. Maar ook, het zijn gewoon fantastische mensen die er aan mijn tafel zitten, stuk voor stuk. Ieder met zijn/haar eigen verhaal, en te dragen last.

Terwijl ik luister naar hetgeen zij met mij delen, groeit mijn bewondering en respect voor de ander aan mijn tafel. Wat een kracht hebben deze mensen in zich, wat kunnen ze ongelooflijk veel aan, en hoeveel goedheid, liefde en loyaliteit spreiden ze ten toon naar iedereen in hun omgeving, behalve naar henzelf. Want als het over henzelf gaat zijn ze zonder uitzondering allemaal bijzonder streng en kritisch, en ligt de lat onbereikbaar hoog.

Vaak komt het voor dat ik geraakt word door hun verhaal, en geroerd door hun intens verdriet dat boven komt borrelen.  En als ik naar huis rijd denk ik nog na over wat er allemaal gezegd en gedaan is. Eenmaal thuis heb ik regelmatig contact via mail, messenger of whatsapp.  Meestal korte berichtjes die ik ontvang met vragen die ontstaan, iemand die even laat weten hoe het vergaat, of (en dat zijn natuurlijk de leukste) enthousiaste reacties. Ik reageer altijd, ook al zijn deze contactmomenten meestal in mijn vrije tijd. Werk en vriendschap beginnen zo min of meer door elkaar heen te lopen, vervlechten ongemerkt met elkaar. Het is soms ook best goochelen met de tijd die ik heb. Maar is het een opgave? Voelt het als “werk”? Nee, absoluut niet.

Het doet bij mij af en toe echter wel de vraag rijzen: In vergelijking met de normen van vroeger waar je absoluut geen contact onderhield in je vrije tijd, en waar je werk en privé absoluut gescheiden diende te houden, ben ik dan nu minder professioneel? Het feit dat ik mijn werk niet meer achterlaat, maar onderdeel laat zijn van mijn privé, maakt dit mij een slechte therapeut, iemand die de zaakjes niet meer goed gescheiden kan houden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat dit goed voelt voor mij.  Dit is wie ik ben, en dit past bij mij. Wie meer gaat voor een professionele benadering zit bij mij dus niet goed. Maar ik weet bijna zeker dat de prachtige vrouwen en mannen aan mijn tafel zich prima kunnen vinden in mijn manier van “onprofessioneel” werken.

Ik wil nu natuurlijk heel graag weten. hoe is jouw ervaring, zowel als professional, danwel als cliënt? Wat zou jij zelf doen of wensen? Laat het weten in een reactie hieronder.

Op jouw gezondheid,

Tanja